Column: Thuis in Techniek

Mrt '22 Deze column uit Stad in Bedrijf gaat over het verschil in verwachting tussen bedrijven en het onderwijs. We denken dat we elkaar begrijpen en verstaan, maar de praktijk blijkt weerbarstiger.

4x per jaar vertellen wij over leuke, mooie, bijzondere en soms bizarre dingen en situaties die wij tegenkomen in ons contact met het regionale bedrijfsleven. Ook wij leren iedere dag nog bij!

Aap --> kunstje
Zo sprak ik een HR-manager van een groot elektrobedrijf. Gedreven door personeelstekort had zijn team in korte tijd ‘iedereen die gezond van lijf en leden was’ aangenomen. Maar de korte termijn oplossing kraakte. Er was meer nodig dan ‘een aap een kunstje leren’. Konden we samenwerken?

Vies hok
Al snel was de eerste gezamenlijke ontwikkeldag een feit. Ik zocht ze in de school op. Er was niemand in het robotlokaal. Ik hoorde wel stemmen komen uit de oude werkplaats die op de nominatie voor afbreken en opnieuw opbouwen staat. Naar mijn mening een vies hok. Nog net licht en verwarming, maar verder weinig smaak of kraak. Maar daar zaten ze; de ontwikkelaars. Nog voor ik excuses uit kon brengen voor het feit dat dit lokaal niet leek op de state of the art locatie die ik had laten zien, riep de manager enthousiast ‘Hier voelen de jongens zich thuis!’.

Je thuis voelen
Ik had de verwachting rondom de uitstraling van de leslocatie verkeerd ingeschat. Voor werknemers die al een tijdje niet in de schoolbanken hebben gezeten, is herkenning en laagdrempeligheid belangrijk. Je wilt je thuis voelen in de techniek. Ook al is dat in een schoolgebouw. In het oudste deel. Tussen de machines en lasboxen. Ieder zijn ding.

Lees hier de complete column.